Europejski Zielony Ład stawia przed architektami wyzwanie polegające na maksymalnym ograniczaniu wbudowanych i operacyjnych emisji CO₂ budynku przy jednoczesnym zapewnieniu jego atrakcyjnej architektury i optymalnej funkcjonalności.
Jednym z efektywnych sposobów na ograniczanie emisji CO₂ jest budowanie mniejszych budynków o bardziej zwartych bryłach, co pozwala uzyskać idealny współczynnik kształtu. Współczynnik kształtu to stosunek przegród zewnętrznych budynku do powierzchni użytkowej i określa ilość wbudowanego CO₂, które powstaje przy produkcji przegród zewnętrznych.
Na przykład w budynku o niekorzystnym kształcie elewacji i ze stałą zawartością węgla wbudowanego w odniesieniu do powierzchni użytkowej można zainstalować elementy o znacznie mniejszej zawartości węgla wbudowanego, niż jest to dozwolone w budynku o korzystniejszej formie.
Aby więc uzyskać optymalny kształt i zaproponować korzystne rozwiązanie materiałowe, należy skupić się w projekcie budynku na połączeniu możliwie najbardziej kompaktowej bryły budynku z jak największą przestrzenią użytkową.
Budowa elewacji korzystnej pod względem emisji CO₂ wcale nie musi stać w sprzeczności ze swobodą projektowania na wstępnym etapie. Fasady zoptymalizowane pod kątem śladu węglowego oferują szerokie możliwości kreacji, bez negatywnego wpływu na ogólną równowagę budynku.
Emisje operacyjne są uzależnione w szczególności od współczynnika kształtu. Im lepszy stosunek przegród zewnętrznych budynku do powierzchni użytkowej, tym mniejsze zapotrzebowanie na energię i emisje CO₂ podczas eksploatacji budynku.
W przyszłości jednak wpływ emisji wbudowanych na całkowite emisje (emisje dwutlenku węgla w całym cyklu życia) budynku będzie proporcjonalnie stale rósł. Energia zużywana na etapie eksploatacji i związane z nią emisje operacyjne podlegają ciągłej optymalizacji. Jednocześnie warto zauważyć, że znacznie trudniej jest ograniczyć wbudowane emisje dwutlenku węgla, ponieważ podczas produkcji materiałów potrzebnych do budowy zawsze zużywane są zasoby.